Kadir Kıymet

Kadir AYDIN`a

Ayrılık seni kuru ağaçlara benzetmiş,
Bedenin olmasa da ruhun yaşlanmış,
Sanki bir sahil gibisin,
Dalgası kıyıya vurmayan sahil gibi.
Öyle bezmişsin ki hayattan,
Mezbaya dönmüş içindeki mutluluk duygusu.

Acıyı öyle sıkı kabullenmişsin ki,
Sanki isteyerek ölüme gider gibisin.
O sevgili için vazgeçtiğin tüm hayaller,
Şimdi sanki gözlerinden yağmur olup akıyor.

Adını kadir koymuş her kim koymuşsa,
Kıymetini bil bu yaşanası dünyanın,
Yıpratacak neyin kaldı ki,
O içinde el sürtmediğin sevgiden başka.

İlk aşkın yerini hiçbir şey doldurmaz biliyorum,
Birgün çekip gideceğini bildiğin sevgiliydi o,
Ve gittide... ama ardına bile bakmadan,
Acılara gömülmenin sebebi de bu zaten.

Kalk hadi gitmeliyiz bu yerden,
Al eline bütün hatıra parçalarını,
Şuracıkta bir ateş yakalım seninle,
Bırak tuttuğun o anıları kül olacak kadar sahte onlar.
Bir duvar bulalım seninle, ellerin kanayıncaya kadar vur,
Akıp gidenleri sakın durdurmaya kalkma,
İçinde ne kadar sitem, ne kadar yalnızlık varsa,
Bırak düşsünler, bir yağmur sonrası kaybolur,
İçinde yok edemediğin o can alıcı şeyler.

Gidiyoruz sakın arkana bakma,
Orada bıraktık geçmişe dair ne varsa,
İçinde atamadığın herşeyi oraya bıraktık,
Yalnızlığı sakın düşünme, dostunu düşün,
Varlığını hissettiğin herşeyi...
Bitmeyecek bir yola çıkıyoruz seninle,
Ne acının adı var, nede yalnızlığın,
Gidiyoruz... uzakta olsa tebessüm edeceğimiz bir yer biliyorum.
Dostluğun herkese nasip olmadığı bir yer,
Şarkıların ihaneti anlatmadığı,
Şiir mısralarında ayrılığın yazmadığı,
İçinde duyguların can alıcı olmadığı bir yer...

Gidiyoruz... başını dik tut,
Eğmesi gereken çoktan gitti, unuttuğu o şeyide alarak,
Biliyorsun çekip gitmek çok kolay,
Geri dönmek isteyipte dönmemek zor... onuda alıp gitti üzülme.

Dinlen biraz akıp gittiler, artık unutuldular,
Yorucuydu bütün yalanlar, hep seni yordular,
Şimdi kim bilir nerdeler, hangi masum boğaza dayanmaktalar.
Kim bilir...