Kaf Dağını Bırak Çık Gel Bize Gülizar

öyle çetrefillidir yeni başladığım iş
öyle uzanır durur bir yola
bir kırmızı jammer ile köreltir dururum yalnızlığımı
evimle iş arası , dağlar tepeler düz gitmeler
gözüm ilişir şekli şemalı sana benzeyenlere
kaf dağında , saçlarında bükerler zamanı



masaya dizmişsin günlerini
umurunda değil
göz çukurlarında uçuşan mor kelebekler
ince ince ipekli şemsiyene yağan yağmurlar
saçlarını düzelt
ki kısa devreye tahammülüm yok
bir kere daha görüşecek miyiz
özellikle de kaf dağında
dahası kerede mi kaderde mi bilemiyorum
ah benim bilinmezliğim
şimdisiz
ve seneler var aramızda




söylediğin çiçekli böcekli teferruatlar
yoklukta vallahi yok oldular
bulamayız belki kahveye bahane
Kaf dağını bırak çık gel bize Gülizar
konumu attım cebine
şiir sonları navigatorla bulunuyor artık
orada imzadayım
beklerim




bilinçsiz dünyalıların marstan su getireceği gün
ağaçları eğip kel dallarını sevdim
sen yoktun yine
beyaz kuşları uzak diyarlara göçe zorladılar
olan o gün oldu bana
günlerden ekim
sonra oğlu kasılan kasım
en kötüsü de torun aralık
ömrümde hanedanlık sistemine katlanamıyorum
biraz ırsi monarşiliğine
belki kaf dağlı burunlarına
bir yerlere sığınmalıydım Gülizar
kalp olmazsa onun şeklinde bir buluta
sonra damla damla karışmalıyım toprağa
belediye niyetine bu kış
bir avuç gökyüzü,bir çuval istridye bırakacağım
kış şikayetçilerinin evlerine




önümüz kış ömür dediğin yolculuk da
bulamayız belki kahveye bahane
Kaf dağını bırak çık gel bize Gülizar
gönlümüz şenlensin kızıllığından


Gülizar bekliyorum.....