Kafka'dan Milena' ya

**Bu şiirimi bana okumayı sevdiren değerli ablam Aişe Aydın'a ithaf ediyorum...

I

-Yağmur Damlaları-

Bilir misin Milena yağmur neden böyle durgun

Neden böyle sessiz dışarısı

Sen yokken şarkılar sustu Milena

Lambalar yanmaz oldu geceleri

Kaldırımlar korktu karanlıktan

Ve ben... Ben öylece durmuştum

Uzunca bir acılı bekleyiş...

Habersizdin, bilemezdin öyle olacağını

Oysa yağmur damlaları pencereyi ıslatırdı eskiden

Kuruydu yanaklarım... Mutluydum eskiden...

Meğerse burda bırakmışsın kendini

Şu pencere buğusundaki kalpte

Öyle yorgun öyle mahmur bakmaktasın bana

Ve ben...

    Ve ben seni izlemekteyim, Milena

II

-Kar Taneleri-

Hani bazen şarkılarda bir yer vardır, Milena

Hep tekrarlansın istediğin

Sana tüm şarkıyı anlatan bir yer...

Ve mıhlanır ya geceye o sessizlik

Bir sen bir de o yer bozardı sessizliği...

Oysa... Oysa şimdilerde duvarlar külle kaplı

Yaprakları kızıl bir ölüm sarmış

Merdivenler seni sormakta

Seni aramakta bütün martılar...

Ve sen yoksun... Bilemezdin...

Bak şehrin üstüne nasıl da yağıyor kar tanecikleri

Ağırdan ağırdan düşüyorlar

Meğerse beyazmış hepsi, Milena

Bir de soğuk... Ellerim gibi...

Oysa biz sadece seyre dalardık beyazı

Öyle mutlu öyle sarhoş

Ve sen yaslardın başını omzuma

Beni incitmeden... Yıldızları uyandırmadan ...

III

-Uzunca Bir Bekleyiş-

Ve şimdi sokaklar pek bir garip, Milena

Sana yazdığım onca mektupta

Aynı küskünlük aynı sessizlik hâkim

Bana sorma... Bilemezdin...

Bilemezdin şöminenin böyle soğuk olacağını

Karanlığın bu kadar korkutucu olduğunu

Bilemezdin be Milena...

Meğerse uzunca bir bekleyişmiş benimkisi

Öyle derinden öyle masum...

Oysa sen bir şiirdin, Milena

Okumaya doyamadığım...

Yazmaya yeltenemediğim...

Uzunca bir şiirdin sen

Ve ben şimdi oturmaktayım

Ahşap ihtiyar seni sormakta

Seni fısıldamakta tüm şehirler...

    Ve benimkisi...

        Benimkisi...

            Uzunca bir bekleyişmiş, Milena

IV

-Tükenirken Sözcükler-

Korkuyorum... Nerdesin Milena

Hani yeterdi derdimi anlatmaya sözcükler

Hani okuyacaktık birbirimizi

Şimdi sen yoksun... Bilemezdin...

Mektuplarını yakmış , gitmişsin...

Bilemezdin beni bu kadar yıkacağını

Bir "Kafka" kaldı sözcüklerden geriye

Yazmaktan çekiniyorum...

Korkuyorum belki de Milena...

Öyle bir ikilem ki seni yaşamak

Sanki... Sanki sarhoş bir gece olmuş

İzliyorsundur beni, bilemiyorum...

Oysa biz ne mutluyduk be Milena

Sorma bana... Sorma neden bu kadar uykusuzum

Neden bu kadar kızarmıştı yanaklarım

Sorma Milena, bilemezdin...

Meğerse kaldırımlar seviyormuş geceyi

Meğerse biliyormuş olanları yağmur damlaları

Meğerse en başından beyazmış kar tanecikleri

Ve benimkisi... Uzunca bir bekleyişmiş Milena

Sözcükler tükenmek üzere

Uyanmak üzere gökyüzü...

Ve sen yoksun yine

Yalnız açacaktım pencereyi

Öyle sessiz öyle dalgın alacaktım nefesi

Bilemezdin... Bilemezdin Milena

Seni bu kadar çok seveceğimi...