Kağıttan Hüzünler

Turuncu bir gökyüzü aldım avucuma

İçinde yer yer kurşuni bulutlar

Bir de yıldızlar vardı sessizliği bozan

Takılmadım bu sefer sarmaşıklara

Beni dört taraftan saranlara aldırmadım

Bu şehri ben yarattım...

Ben serptim üstüne kağıttan hüzünleri

Yeşil bir denize vardı sonra gözlerim

Rıhtımda hayalimsi insanlar...

Bir de gemiler vardı yalnızlığa demir atan

Merak ediyorum 

Bir yanılgı mıydı yakamozlar

Sulardan yansıyan silüetler peki 

Neydi beni darlayan

Karanlığa sürükleyen kabuslar...

Yorgunum artık...

Hiç olmadığım kadar

Ah o kağıttan hüzünler...

Bir mahmur şairi ıslattınız onca insan arasında

Sahi şair kimdi 

Kimdi yanaklarında ıslak hayaller kuran

Ağarmış saçlarına mısralar dizen...

O kırgın bakışlı mıydı şair dediğiniz

Bilemiyorum...

Yüzünden düşenleri kendisine soramam ben

Duyamam içinde koşturan çaresizliği

Bilemem yüreğindeki eylülleri 

Oysa kırmızı koltuğundan

 Bir avuç sulu kar yağışını  izlerdi o şair

İzlerdi dışarıyı

İçinde dağılanlardan habersiz