Kahretsin

gece
göz bebeklerine düştü denizin
utandı ay
su
yandı...


soğuk kumların yaktığı topuklarımdan bilirim en çok
ağır aksak tarafına denk gelmeyi sevdanın
ki!
hiç bir ateş
kendini yakacak kadar kutsal değildi...


karanfil kokulu ölümler büyütürüm göğüs boşluğumda
sen ne zaman dokunsan
Azrail
ayak uçlarıma koyar başını

serseri bir kaç kelimeyi ezerken dişlerimin arasında
faili meçhul bir ıslığın peşinden gidiyor şeytan
ses sağır
ışık kör
hıncahınç bir yalnızlık
ve boylu postlu yenik kahramanlar dudaklarımda


rengi nefti kıyametlerin
belime sarıyorum siyahını
gözlerime doluşuyor kırmızısı aşkın
anadan üryan küfürler dilimi ısırıyor yine
ve yine
melekler terkediyor omuzlarımı
feryat figan bir türkü söylüyor cehennem

gece
gözlerine düşüyor denizin
ve kahretsin
yanıyor su...