Kahve Çakıl Taşı

Bugünden başlayalım unutmaya...




Değer verirken can'ına ölür mü insan
Yüzü silinirken yüzümden
Susar mı sadece içinden içime

Biliyorsun
Sana aşık kalbimin aklıma isyanıdır bu
Acılarımın tebessüme
Gözlerinin Azrail'ime davetidir sancıların

Gece;
Penceremden bakmayan yıldızlar için
Kireçten korkular siner yüzümün duvarlarına
İklimsiz mum
Erir kan revan içinde
Yelkensiz gemi dolaşır yastığımın gözyaşı denizlerinde
Sana uzak
Bana kırgın bir rota
Hiçlik dediğin yakamda körün ilmeği
Bilmiyorum senden başka alamet
Rüzgar için esecek nefes
Gidecek istikamet

Ateşin azer yanı aşk
Demlenir dudaklarında
İçemem
Hicretim hala göğsünün sol yanında
Sevemem
Gidiyorsun alevli fırtınanın ortasında
Korkmadan

Turab savrulur
Yağmur görmez yüzüme
Çöl olur yanaklarım
Çatlar tüm arsızlığıyla
Ziyan-ı zamanım takvimde
Yerle yeksan sayfalar gibi
Hala bıçak çeken yanlarım varken yakamoz düşlerime
Kızıyorum hala denize de
"Çekil git ayağımın altından" diyorum
Son sigarasını son cümlesine yakmış birinden
Daha da deli değilsin ya bu gece
Sarmıyorsun buz kesen kollarınla
Bırak kalayım bari
Dalga geçen ucuz kokunda

Gidişinin ardında görüyorum kendimi
Bir nokta kadar
Elif'ten Vav'a
Külden dumana dönen
Susmayan çığlıklarımı gömerken koynuma
Hapsediyorum kaburgamdan çıkan anıları
Gel güzelin -di li geçmiş zamanı
Bugünden başlayalım unutmaya
Zamanın gözyaşını ziyan etmeden

Gülhan kalsın kirpiklerinde
Eylül kalsın ceplerimde
Sen gül yine kahve çakıl taşı gözlerinle
Kaybolalım şiirin en güzel yerlerinde




Yarın yine bizim olsun diye...









27.10.2013 / Şair-i Gülhan...207