Kaktüs

ruhuma gülümseyen kaktüs
saksıda biriktirdiğim acılar
ey toprak bu kadar yük sana çok
bu kaçıncı dirilişin katilinin elinden

alnında yürek burkan dramlar
taşlarına yazılmış karartılmış bahtlar
kim söyleyebilir bu yazılan son şiir
okunurken defterinde gündelik ölümler

yazılacakken unutulan sözcükler
adın her geçtiğinde üşüyen bedenler
bir kuranın ardından bekler gibi
yerini bulacak sonsuzluğa edilen yeminler

senden bakınca her şey güzel
ölüm, hayat, ezel güzel
haydi bakma öyle sen de biliyorsun
sırası olmayan sonları bilmek güzel

bir sabah dalgaların sesi gittikçe uzaklaşacak
gözlerine aşkla bakan bir çift mutluluk kaybolacak
daha çok yakınlaşacaksın resimlerden eksilenlere
güneş sıcak ve sen tarifi olmayan şiirler gibi

hayat severken bir sürü endişeler yumağı
ah ölüm alnına örülmüş gerçeklerin en sessiz dili
acı, saksıdaki kaktüsün en alışıldık hali
biraz gül, biraz diken, ruhumu acıtıyor sevdan

en güzel hatıraları unutmak gibi
seni tekrar aramak
ve ben...
her alışkanlıkta kahroluyorum