Kalan

Sormaya gerek yok, Neden?
Her şeyi bilmesem de oluyor
Yanmak aynı yanmaktır
Nedenleri bilmeden....
Savrulmaları durmuyor anın
Bitmeyen bir çığ gibi
Taze günlere susamışlığım artıyor
Kedersiz gülmelere uzaklığım boyunca
Kadahler masamda çoğalıyor
Ve Tanrı'ya yakarışlarım, inancım
Tüm tezatları göğsümde, kalbimde yoğuruyorum
Kim olduğunu bilmeyen bir ben
Pek bir şey bırakmadın

Yaz, eteğini toplayıp yerinden doğrulan
Cilveli bir kadın gibi
Yüzünde sıcak bir gülümsemeyle gidecek, yakındır
Penceremde kar göreceğim ilk sabahtan korkuyorum şimdiden
Beyaza boyanacak ışıksız gecelerden korkuyorum şimdi ben
Sulardan yükselen masal adaları gibi
Her kış uyanır çünkü içimde kaçtığım yanım
Ruhumun parçalarını toplar dağıttığım sokaklardan
Öptüğüm dudaklardan alır beni
Uyuyakaldığım kollardan
Akşamdan kalma çakırkeyife, sert ve acı bir kahve içirir gibi
Aynada kendimle yüzleşirim o zaman
Kentin ortasında ve kalabalığın orta yerinde
Giysilerimi parçalayıp atar gibi, savurduğum ne varsa
Bulur beni kendiliğinden
Aynada kendimle yüzleşirim yeniden
Kış gelecek, o ilk sabahtan korkuyorum şimdiden
Beyaza boyanacak ışıksız gecelerden...
Korkularım çoğalıyor ve Tanrı'ya yakarışlarım
Kim olduğunu hatırlamaktan korkan bir ben
Pek bir şey bırakmadın...

Böyle süreceğini biliyorum uzunca bir zaman daha
Bir yara ancak şifa bulurmuş ilkel zamanlarda
Yeni bir meydan savaşına başlandığında
Şimdi akan kanımda, zehrin de vardır yüreğime saldığın
Kanamak şifamdır belki
Belki doğrudur bir çare aramadığım
Doğrudur belki kim olduğumu unutmak
Ki ancak böyle mümkün olabilir
Çiçeğe durmuş bir dal bildiğim seni, kurutmak
Belki zamanı gelmiştir yola koyulmanın
Misafir olduğum dudaklardan...
Kaybolmuş çocuklar gibi dağılan parçalarımı toplamanın
Kentin sokaklarından...
Belki bunca zor değildir anmamak seni
Zira,
Yad etmeye değecek
Pek bir şey bırakmadın...