Kalan Yalnızca Bir Ben

Herkes düşman durur şimdi

Alem kindar görünür

Gölgelerden korkuyorum

Gönül ahkam kesilir bana

Telaş keşik misali kapımda

Kemah diklenir senden yana

Yollarım karlı buzlu, yollarım karavana

Dağlarım yol vermiyor, düzleri aşamıyorum

Her bakışta üşüyor, her gülüşte titriyorum

Nidalar boğazımda can atıyor, yutkunurcasına boğuluyorum

Canımda gidiyor ben kalıyorum

Mazi esintilerim düşüyor fikrime

Yaprak gibi avuçlarımda topluyor, rüzgara salıyorum

Alıştım ya koymuyor, zor olmuyor artık

Öyle sarsak, bükük duruşlarım nihayetinde

Öyle soluk, bitik susuşlarım gidişlerinde

Her düşte gidişler seziyorum

Düşlerde gidiyor ben kalıyorum

Sevda gemileri bensiz yollarda

Limanlarda unutuluyorum

Denizlerim sesime ses vermiyor

Ben kendimi dinliyorum

Çığlık atmıyorum, yıldırımlarda çağırmıyorum

Dönmeler naçar ya kendimle bekliyorum

İhtiyaçlar benden uzak, her muhtaç beni arıyor

Fenerler söndü şimdi, ateşim dumanlanıyor

Sularda, okyanuslarda kaçak giden gemiler düşlüyorum

Gemilerde gidiyor ben kalıyorum

Evet

Gidiyor gemiler kalan ne varsa dünden

Sen, sevdam, senli günler gidiyorlar bugünden

O yamalı ömürden gidiyor bütün izler

O mahmur gözlerinden eserlerde gidiyor

Bir ben kalıyorum böyle ortada

Tenhasında sensizliğin, ruhuyla baş başa

Bir ben kalıyorum yaşanılan yazılmamış tarihten

Yalnızlıklar gidiyor, tarihten yazılar da gidiyor

Kalan yalnızca bir ben...