Kalb-i Mihricanim

Sen kalbime doğarken, ben zifiri geceydim
Çözülmesi imkânsız girift bir bilmeceydim

Ruhumun küllerinde med cezirken ihtilal
Yıldız yıldız döküldü saçlarımdan son melâl
Meçhul kıyılarında yalnızlığı avuttum
Rüzgâr sustu ben sustum düşlerimi uyuttum
Bir deniz duydu beni bir de mecnun umutlar
Hüznümün ağrısında ağladı hep bulutlar
Gözyaşını ufkunun kızıl gülünden derdim
Sevdamın bestesinde inler şu gönül derdim..


Sen kalbine mührünü vururken merhametin
Sessizce çağlayandım kirpiğinde şefkatin

Güz ikindilerinde ıslanırken felâhım
Asumanın bağrından kopup gelirdi ah'ım
Susturdukça ruhumu sitemleri taşardı
Hayalim gözlerinin gölgesinde yaşardı
Kırgın mısralarımın solgun mevsimlerinden
Yaprak yaprak düşerdin hüznün.takvimlerinden



Sen duymayı bilmedin yüreğimin sesini
Bir çığ gibi büyüttün hasretin nefesini


Talan oldu emelim kalbi mihricanımda
Süpürdüm gazelleri ayaz durdu canımda
Dağlarım ıssız kaldı tek çiçek açmaz oldu
İçimde büyüttüğüm kardelenim de soldu
Mateme bürünürken mahsenimde sakladım
Tılsımlı rüyalarda hep seni sayıkladım


Sen kaçak gülüşlerden mahrum ederken beni
Ben yoksul ve divane bir ömür sevdim seni.

Kütahya.
Şubat 2011

seslenrdiren: mustafa doğan