Kalbin Devinimi

kalbin hokkası çizdi satırlardaki kırmızıyı
damarlarında kalan son damlayı tüketmek için
cansız beden bırakmak istedi
kış yalnızlığında boynu bükük ağlayan ağaç misali
tek kalmak susuz kalmakla eşdeğerdi
ağlamaya çalıştı
tükenmişti
mürekkebi kurumuştu
kan akıtmıştı ya günboyu

kalemi kırmak gerekti
kalbin infazı gerçekleşmişti
huzur gitmiş kasvet gelmiş
sukuta bürünmüştü yer gök
susmayan tek şey
uzak diyarlara giden sevgiydi
çağladı başka kalplerde asırlarca
son damla tükenene kadar
arada uğramak istese de sırça köşke
vazgeçti
çünkü
yerle yeksan bir enkaz vardı görünürde