Kaldırım Çocuğu

Ben kaldırım çocuğuyum
Süt içmedim çikolata yemedim
Sevgi kelimesini hiç kalbimde hissetmedim
Kaldırımlarda yattım kaldırımlarda unutuldum
Ben doğarken felek sillesi yedim
Gözümü kapadım sokaklar
Gözümü açtım mahpus damları
Ben hiçbir zaman gülmedim



Ben kaldırım çocuğuyum
Üstüm başım kir pas içinde
El uzatanım yok ki benim
Hep kakıldım hep itildim
Kullanılmış mendil misali bir kenara atıldım
Kimse derdimi anlamıyor
Vuran bir daha vuruyordu
Düştüğüm durum değil
Unutulmak korkutuyordu


Ben kaldırım çocuğuyum
Yaşıtlarım sıcak evlerinde
Ben ise karda yağmurda
Sıcak bir çorba düşlüyorum içerken
Sıcacık bir his kaplıyor içimi
İşte ben soğuktan böyle korunuyorum
Çünkü ben kaldırım çocuğuyum