Kaldırımlar!..

Sal altında omuzlar giderken ağır ağır;
Kaldırımlar sessizce için için inliyor;
Kaldırımlar kimi kör bazende kimi sağır;
Kulak vermiş adımlar bilmem kimi dinliyor...

Kutu gibi bir tabut dört yanında dört kol var;
Kaldırımlar taşıyor çoluk, çocuk ihtiyar;
Yürünen bu menzilde gidilecek çok yol var;
Kaldırımlar yüzünde bir gülüş ki bahtiyar...

Yetim kalmış çocuğun gözyaşı var izinde;
Kaldırımlar besliyor ağlayan her geceyi;
Can verirken çiçekler bir annenin dizinde;
Kaldırımlar saklarmış günahkâr her heceyi...

Bir sokak lambasında bir yarayı dağlamak;
Kaldırımlar talihin tutuyorken yasını;
Kaderidir kimbilir gece-gündüz ağlamak;
Kaldırımlar doldurur hep çilegah tasını....

Çocukken düştüğümüz büyürken koştuğumuz;
Kaldırımlar taşısın ne varsa benden kalan;
Şu hercai sevdanın yüzünden coştuğumuz;
Kaldırımlar gerçektir gerisi külli yalan...







29/01/2009
Saat: 00:12