Kalemim

Kimseye açamadım düşüncelerimi,
Kimse bilemedi neler düşündüğümü,
Kimse merakta etmedi zaten,
Ettirmedim kimseye,
Herkesi düşman bildim kendime,
İşkence ettim gönlüme,
Acımasızca katlettim onu,
Ama o yine de küsmedi bana,
Yine de darılmadı,
Sabretti "SuSKuN"a...

Sonra bir gün onunla tanıştım,
Ortak oldu mutluluklarıma,
Çare oldu dertlerime,
O sevdi gönlümü,
O bildi tüm sırlarımı,
Sadece onunla konuşuyordum,
Sadece o dinliyordu beni,
Sigaram kadar seviyordum onu,
Bir tek sigaram ve o yanıyordu benim için,
Başka kimse, hiç kimse bilmiyordu hayatta olduğumu...

Aşk, acı, özlem, kader,
Her şeyi beraber yazdım,
Her şeyi onunla öğrendim,
Hem arkadaş, hem öğretmen, hem ortağım oldu benim,
Hiçbir zaman bıkmadı beni dinlemekten,
Hiçbir zaman kızmadı bana,
En çekilmez olduğum anlarda bile,
Sokuldu yanıma yavaşça,
Sardı yaralarımı,
Yardımcı oldu sigaram ona,
Sadece o ikisi oldular yanımda...

Bir gün biri daha girdi,
Zalimdi, hem de çok zalimdi,
İşkence etmeye başladı,
Hiç acımıyordu gönlüme,
Ama gönlüm yine de ona vermişti kendini,
Onun için atıyordu,
Hayallerim, sadece onu barındırıyordu,
Ne oluyordu bana,
Şaka falan mıydı bunlar,
Oyun muydu yoksa...

Bir gün yoruldum,
Yıkıldım sessizce,
Bağıramıyordum,
Kimse yoktu,
Yalnızdım,
Sonra, bir ışık parladı,
Elimi uzattım ışığa,
Ben ona uzandıkça o da bana geliyordu,
Kalemimdi bu,
Her zaman, her daim yanımda olan kalemim,
Sarıldım ona,
Sımsıkı,
Bir dost gibi sarıldım,
Hiç bırakmayacakmış gibi,
Son umudum gibi sarıldım.
Çünkü o bana bir yaşam kaynağı,
Bir hayat anlamı oldu.
Düştüğüm anda bile,
Yanımda olan yine oydu...