Kalemim

Yaralı gönlümden şu boş kağıda bir uzantısın ki,
Boşaltırsın acıya, aşka dair ne varsa.
Sensin döken içimdeki sevdayı kelimelere...
Kırılırsan ancak
Şiirleri mezar olur bir şaire.
Şairi şair yapan sensin,
Şiiri şiir yapan sen...
Her ne kadar seni yüzünden kararsa da
Bu bembeyaz kağıt;
Bilirim ki o karartı,
Ruhumdaki sancıların yansımasıdır.
Ve sonra ne acı kalır, ne dert, ne ızdırap...
Ne de en ufak bir karartı içimde
Aşka dair.
Senden ayrılana kadar geçer hepsi,
Ve sonra bir yenisi,
Ve sonra yine sen...

Sevgiliyi ancak elime seni aldırdığı için severim belki.
Aşkımın bitmesi de seni unutturduğu içindir.
Seninle yalnızken buluşuruz belki ama;
Senden ayılınca yaşarım ben
En büyük yalnızlığı!
Yalnız acımakla kalırım sensiz yaşayan insanlara.
Gönül kırılır belki ama;
Kalem kırılmasın.

Rabb'im beni yarsız bıraksın;
Sensiz bırakmasın...