Kalemimi Duvara Astım

Rahmetli annemin yadigarı
Sevgiyi merhameti işlemiş damarlarıma
Şefkati solumuşum kucağında
Bu yüzde haylazlıklarım olmadı
Çocukluğumda bile
Sessiz sakin yaşadım
El açmayı bilmem hiç
Kibirli olmadım ama
Vakarı elden bırakmadım
Eskiden kalma kötü bir huyum var
Olumsuzluklarda pay biçerim kendime
Hiç boşvermedim bu yüzden
İnsanlar gerçekten sevdim
Anlamaya çalıştım
En büyük iyilik anlamaktı bence
Taç taht peşinde olmadım
Makam mevki aramadım
Alınteri göz nuru yeter dedim
Çoluk çocuk ekmek derken
Bir baktım çöllerdeyim
Olsun buna da şükür
Ülkemi özlemeyi öğrendim
Görmediğim güzellikleri
Uzaktayken anladım
Çok uzatmayayım roman olur
Kısa bir öykü tadında bırakalım
Tek silah tanıdım kalemim
Onun gücüne inandım
Aslında ben gerçek anlamda
Şiirlerimde yaşadım
Alınganlıklarım kırılganlaşınca
Kaldırdım kalemimi
Duvara astım........