Kalmadan

sarı sıcak bir ürperti
gene kaldırım düşkünlüğü
yalnızlığımın tek ayıbı...

isyanımı kimse anlamadı
ağaçlar gibi zamana yayıldım
gölgemde kalıp
bıçakladırlar kalbimi...

hiç kimseyi kaybetmedim
ben kayboldum onun yerine
iki dudak arasında izim
iki kulak arasında sözüm
iki kış arasında yazım
kalmadan...

insan kimi zaman
uyumayı da bilmez
uyanmayı da
düşle gerçek ayırt edilemez
sabahla gece eşitlenir
ölüm kalım mücadelesi çıplaklaşır
her şeyin bittiği anda
aşk çıkagelir...

yeryüzünü sevmek özgürleşmeli
insan an be an izleyebilmeli
büyümesini bir yoncanın
bir karıncanın yarasını sarmaya
mecalimiz olmalı
ben ki işçisiyim bütün insanların
bütün insanlar da
birbirinin işçisi olmalı...