Kan Bulaşır Geceye

Farkına vardığında yaklaşan fırtınanın
Boğazında düğümlenen o cümle
İki ucu keskin bir bıçak olur
Saplanır yalnızlığına
Tutup çıkarmak istersin
Dayanılmaz olur sağ yanındaki ağrı
Kan bulaşır geceye

Söylenir mi her dile gelen
Her büyüttüğün şiir, şarkı canlanır mı
Eylül yorgunu dudaklarda
Ölü sabahlar gelmez mi
Kan kırmızı gecelerin ertesinde

Gözlerinden düşen damlalar
Yakmaz mı ellerindeki yalnızlığı
Nefessiz bırakmaz mı mısraları
Öldürmez mi umuda doğacak şafakları

Son şarkıdır belki de
Yarını getirecek olan
Son şiire iliştir saklındaki ismi
Tarifsiz bir sızı gibi
Son yağmura dokunacaksın belki de
Bırak ellerindeki umutları

O yolculuklar değil miydi
Yağmursuz bırakan bizi
Usulca serilirdi aramıza
Gülkurusu sonbaharlar
Sen kızar yatardın
Korkular başlardı

O yalanlar ki yalnızlığımızdı
Çaresizliğimizdi iki dudak arası
Kalmak gibi ezberlediğimiz
Bir türlü gidemeyişlerimizdi
Uğuldayan rayların yitik yolcularının
Bize bıraktıkları

O suskular beslerdi içimdeki uçurumu
Senli cümleler esirdi yitik bir coğrafyada
Korkuların hükümranlığında
Ölürdüm gözlerine teşne bir haziran akşamında
Ölürdüm
Gömülürdüm sol yanına