Kan Damlaları

Ben yanayım ki sussun zemheri
İçimden kanayıp iz bırakan mülteci kuşlara inat,
Ben ağlayayım ki sussun bu kambur sevda...

Geldiğin ilk gündü sevgili.
İki dağda iki koca çınar devrilmişti.
Köklerinde sarı sarı yapraklar,
Köklerinde biten bir aşkın bin yıllık cesedi kokuyordu.
Geldiğin ilk gündü hatırlar bunu bütün yollar,
Sonrası turuncu bir mevsimdi saçlarında sonbahar.

Yağmura tutunan ıslaklığımdı.
Her damlada bir avuç küldü avuçlarımda kalan.
Her hazanda kulakdiplerimde bir çiğ...
Büyüyen bir lavdın sicilyadaki bir yanardağında,
Büyüyen bir mevsimdin ömründe bir kelebeğin,
Artık sığmaz oluyor kanatların avuçlarıma.

Biten her kıştan sonra vuruluyor aşklar.
Kaleler sesinde düşüyor, nefesinde yitiriliyor tüm savaşlar.
Her ölüm biraz daha erken uğruyor artık sevdama
Her ölüm biraz sen kokuyor artık.
Ömürlerde can bırakmıyor gözlerinde cellatlar.

Bir ağıttan sonra,
Pare pare bir yürekle yanıbaşımda,
Sancıyla kıvranan bu sevda benimdir artık.
Sinemde, sol omzumda kokundan eser kalmamış.
Görüyor musun ne çok olmuş tenime bir gül değmeyeli.
Bir yaranın çürüttüğü deriden arta kalıyor kırmızı bir ayrılık.
İkimize de gitmek kalıyor sanırım,
İkimize de söyleyecek bir ağıt kalıyor.
Ve bir ağıttan sonra başlıyor tüm kanamalar.



Kanımın her damlası ağıt yakıyor.



01.05.2009/Şanlıurfa