Kanıksadığım ( Vasiyet-vi )

İçimde çoğalmış, ölü cümleler bırakıyorum sana
gönüllü söylemediğim
katran karası
fi tarihinden kalma
sıkılmış yumruklarım
gözlerime bent
ki öyle derin
oturup kalmış sığ bir limana
paslı ruh yalnızlığım

Çıkacak ilk güzel cümleyi
hiç düşünmeden kurban etme düşüncesindeyim
tek damla aşka
Kaldı ki aşk, bazen ölümüne susmaktır
susarken o'na


Kırık dökük itiraflar asılı duruyor
saç tellerine
her sensiz gecenin sabahında
dokunduğum
kanıksanmış sensizliğimin kanayan yanı
mürekkep rengi yine
yaralı kırlangıçların
sığındığı kentin saçaklarından sızarken kâğıda.

Issızlığımı katık ettiğim bu kaçıncı yıl
hayallerimi yiyorum bol keseden
tuttuğum çetele için
çentik atacak yer kalmadı yürek odamda

Bakma sen serzenişlerime gülüm
alıştım artık yaşıyor numarası yapmaya
her yeri kırlangıç ölüsü yine cümlelerimin
sığmıyor akıl odalarımın labirentlerine
bu ölü Nisan sabahında...

Mart / İki bin on bir