Kaos

Yaşıyorum ömrümün sonbaharını.
Kışlarını düşünmek bile istemiyorum .
Cehennem ateşinle kavrulan yüreğimle.
Utanç ayinlerinde kutsadığım yok olan gençliğim.
Etrafında sarmaşıklar olmayan.
Bataklıklar içinde debeleniyorum.
Hissediyorum yavaş yavaş çekildiğimi.
Paraşütsüz atlamışcasına göklerden.
Saniye saniye sona yaklaşmak.
Bodrum katlarındaki ışığa hasret pencereler gibi.
Karanlığa alışmakla geçen ömrüm.
Hiç rutubetten kurtulamadı odalarım.
Ne kadar acık bıraktıysam gönül pencerelerimi.
Kıyılara vurup geri dönen dalgalar gibi.
Islatıpta ruhumu ,istemsizce yok olan aşklarım.
Nereye kadar,nereye kadar kim bana söyleyebilir.
Veya kim beni teselli edebilir.
İstediğim fazla bir şey de değil.
Feryad eden biçare ruhum artık sussun.
Ebedi zeminde dem tutsun.
Duygularım,sevgilerim,aşklarım.
Tükendi hep standart öğretilerle.
Ödeyemedim bedelini özgürlügün.
Kelebekler gibi kısa ömürlerle.