Kapat Gözlerini

şehri ağlatıyorum
gözlerinden hiçlik akıyor zamana

kader alabildiğine açmış üstünü ayaza karşı
bir rüyadan diğerine atlayacak
hatırlar o kadar yorgun ki
dönüp sanık sandalyesinde yerini alıyor kuşlar

kelimeler bitkin ve mağrur
saklar hecesinde hasreti, okunmaz suretlerde
yüzümüze oturur kış kokusuz makilerde

neden bu kavga
bu kargaşa
kimden aldık biz yanılsamaları
hani gözlerimiz kalacaktı uzak ufuklarda

şehri ağlatıyorum
yanağından binlerce gül soluyor akşama

güfteler tek sığınağımız
yokoluş kapısı bir açılıyor bir kapanıyor
çarpıyorsa kalbimiz her açılışında
kıvranacaktır gurur bir dahaki kapanışta

çıkıyoruz avludan
güvercinleri ekmeksiz bıraktık
vardık uçuruma içi boşaltılmış dilek sepetiyle
soyunduk mühürlenmiş kimliğimizi
kapat gözlerini şair

şimdi atlama zamanı....