Kar Yağıyor Şehre

Buz tutmuş tüm sokaklar, kar yağıyor şehire
Günahkâr toprakların, üstünü örten kefen
Alıp verdiğim nefes, dönüşürken zehire
Tutuyorum rüzgârı, sessiz sedasız esen

Kapanmış pencereler, kapılar demir duvar
Şu uyku; kısa ölüm, istem dışı nefesler
Güneşin batışından, doğduğu ana kadar
Sessizlik kuyusunda, çırpınıyor tüm sesler

Bacalarda hayalet, gibi raks eden duman
Ulaştı ulaşacak, sonsuza bana inat
Ve sokak lambaları, başım üstünde yanan
Gülümsüyor yüksekten, uyuyorken kâinat

Saklanmış gibi sabah, çok uzak bir diyarda
Kavuşmak sevdasıyla, durmadan yürüyorum
Yalnızlık ve yalnızca, üşütmeyen bu karda
Beyaza siyah desen, gölgemi görüyorum

Küçülüyorken şehir ardımda yavaş yavaş
Aklımı kurcalayan, zebani düşünceler
Ay ışığı, yıldızlar, iki yorgun arkadaş
Attığım her adımda, an be an peşimdeler

Kendinden kaçamıyor kaçsa her şeyden insan
Ne yollar tükeniyor ne gecenin sonu var
Ne geriye gidiyor ne donuyor şu zaman
Başlıyor doğum ile öldüğün ana kadar