Kara Bahtlı Asam

Bir tül gibi saklarken bedenimi yapraklar 

Derinden yarıyor yanaklarımı ırmaklar 

Kasvetli bir güne daha çökerken şafaklar

Yağmur gibi dökülüyor üstüme bardaklar

Sayamadım kaçıncı yorgansız gecesiydi 

Bedenlerinden yoksun kalmış ezik ruhların 

Bilemedim belki de hepsi bilmecesiydi

Alacaya bürünmüş boynu bükük dağların 

İçimde dünlerden kalma alevler yanıyor 

Sazım ettiklerimden beni pişman sanıyor 

Alnımdan mazide kalmış yalanlar kanıyor 

Ve çiçekler el ele saflığımı anıyor

Boşuna vurmayın göğsüne o davulların

Ben artık yabancısıyım bu tozlu yolların

O özgürdür tutmayın imdadını kolların 

Gayrı ben küreği oldum sandalların

Gözlerim şimdi dolu sevda dumanı 

Hayat bu kadar nankörmüş beklemez zamanı 

Boş ver deli ruhum telleri kopmuş kemanı 

Bilmez misin aşk yarası istemez dermanı 

Ve daha bitmeden soğuk bir eylül akşamı 

Attım mektubumu denizlerden ötesine 

Sokakların sessiz evladının çilesine 

Bırakıp da göçtüm o kara bahtlı asamı