Kara Çarşaf

hiçliğin içinde kaybolmuştu hiçlikle..
doyamamıştı bir yudum sevgiye..
yalNızlık can düşmanı olmuştu,
engel olamıyor bırakamıyordu
solmuş çiçek gibi,
boyun eğiyordu tüm hayata
doğacak günün ardında..

hayata yeni adım atıyordu
tökezlemekden korkuyordu
zorluklardan kaçıp,kurtulamıyordu.
sitemsizdi oysaki tüm düşünceleri,
zayıftı tüm umutları,
kimsesizdi tüm bedeni,
kara çarşaf gibi..

sevmemişti bu şehri
kaçıp kurtulmak ister gibi,
kapamıştı tüm pencerelerini..
rutübetli duvarlarda hıçkırıyordu
aziz dostu tek oydu sanki?
ağır gelmişti bu yanlızlık
ağır gelmişti bu küskünlük
hayatının sonunda,
kara çarsafa bürünmüştü..