Kara Kader/Çöküş

katreler düşerken ellerin üşüdüğü boş sokak aralarında
kara bir ışık girdi yüzümün sürgünü olan o bakışlara

iki kişinin kalbinin sevgiyle göğe yansıması aşk,
günse geceden çıkınca önümüze serilen kor sancı
ismimiz uyuşmadı bak hayatla sımsıkı
dokunurken yalnızlığın bilinmez hınzırı
içimi bile titretmedi bu ıslak ıslak söylenen şarkı
ısrarsızdı...

korkusuzluğum yollarımda dikenli ağaç dalıyken gecede
çıktığım merdivende doğdu hayat sesleri/ çok iniltili

basamak basamak büyüdükçe hüzün kapladı haritamı
büyüdüm, uyanınca yaşadım senin yürek buruğu hicranını
anlatamadım öykünün geri kalanını
dinlemek yetmezdi, sen yeterli bulmazdın
dilim sustu, kelimelerim kaçtı dudaklarımdan
anladın mı?

biliyorum anlaması imkansız, anlatması da...

yüreğimden tuttuğun an yüreğinle
gökyüzünde uçan uçurtma, bulut, güvercinden farksızdım
yaşıyordum her bir zamanımı değer(li)sizle
düşlerim kanamamıştı henüz,
henüz acı denen fırtınanın ön rüzgarıydım ben
bir şey bilmeden mutluluğun hazzını yaşıyordum
gözleriniz benim kaderimdi, yanıldığımın göstergesi sözlerinizdi
yanıldım,
ya da ben yanılttım...

apaydınlık gündüzün yaşam yolcusu gibi salınan yaprak misali
kader evimin bahçelerinde güzü yaşadım bu vakit, öldüm

gömdüm sevda perdelerinin içre renklerini hicranıma
asfalt yolun çiçeklerinde ezildim defalarca
hayata dair düşündüğüm kuşkularımı, tutkularımı
avuçlarımdan sallandırdığım ömür ipine bağlayıp
yere çaldım kırık kalemimin yazdığı notlarla
unutmaya çalıştım içsel dokunuşlarını
unutmaya çalıştım kirpiğimden damlayan gözyaşlarımı
çok çalıştım, çok...

ama unutmadım, unutamam faydasız

kıpırtılarımın gönül şehrindeki ayaz figuranlığı
yalanı oynuyorlar bugün/ benim yalanlarımı
ezberletilen bir replik üzerine suya çıkıyor yazgım
kendime bile vazgeçirdiğim eski yaşantıma dönüyor dünyam
ben yine aynı yerimdeyim
sen yine güneşin eşisin

gece olunca karanlık çöktü şiirin göz bebeklerine
ayrılık düştü bizden yana kalan ezgilerle

şimdi
iki nefes bırakıyorum gözlerine
ister al ister sal denizlere...


24.11.11