Kara Kışlarda Mehtap

Kara kışlarda mehtabı gördüm
Parıldarken
Yerlere serpilmiş su göletleri;
Yakamozlar düştü buzullarına yelken yelken
Sevdalara aşıklar koşarken

Yalnız O... evet O,
Ayrılık
Bana yaşatır makberi
Ve o gecede
Uzak çok uzaklardan
Dokunur her yanıma sessiz ve usulca
Yarin nağme dolu hayalleri...

Ne kanatlı bir kuş,
Ne de kainatı dolaşan bir serseri!
Ben yalnız görünürken
İşte o yakamozda mehtabın beyaz atıyla
Aştım ulaştım
Dünyanın öbür ucuna
Yaşadım seninle sevda dedikleri o muhteşem eseri....

Gözlerinde mehtap
Avuçlarında tutarken beni yakamoz
Göz göze dize dize nağmeler
Bölerken karanlıkları
Çoktan uyanırken dünya
Dolaştık biz
Kim bilir kaç geceden kaç sabaha...
Öylesine sarhoş içmeden
Ve öylesine mutlu
Kala kaldık
Mehtaplı gecelerden günü şavkı zannederken...