Karabatak

Şiirlerinde yürek var,
Yüzünde gülümseme,
Sarmış saçlarını rüzgâr yüzüne,
Yüzünde hala gülümseme,
Rüzgâra inat,
Dostluğa davet bir gülümseme.

Huzura davet, sevgiye değer var,
Okundukça okunası şiirlerinde.
Boşa geçmemiş ömrü,
Örülmüş lime lime bir hayatı var.
Yürek işi yaşamak demişti,
Hayatı bazen bu ucundan ,
Bazen de şu ucundan tutmayı ,
Bilmişti, becermişti.

Dobra dobra delikanlı bir kız,
Son sözü söyler,
İlk baştan.
Batıp giden günlere güler geçer,
"Hayat be" der,
"İş güç ayrı bir dert".
Birde sevmesi varki,
Yürekten.

Karabatak'tı, yaşamı gibi,
Dalıp çıkardı.
Bir çıkardı pir çıkardı, şiirleri, gülücükleri,
Heyecanları vardı.
Esmer tenli karabatak siyahı gözleri,
Ap ak yüreği vardı, siyahına inat.


Başı, buğday başağı gibi,
Omuzuna düşmüş hafifçe,
Saçları, rüzgâra yenik,
Yüzünü sarmaladığında,
Mahküm etmişti sanki dudaklarını,
Yüreğini değil.
Rüzgârın sesini söylüyordu,
Bir aşk şarkısı gibi inceden inceden.
Yüzü, demir parmaklıkların
Ardındaymış gibi mahküm.
Gözleri özgürlük sevdalısı gibiydi.

Ş en yüreği okunuyordu yüzünden,
E lalem ne der korkusu yoktu,
N ice Yıllara meydan okumuş,
A yrılıklara göğüs germişti,
Y azmıştı şiirlerinde yürekler dolusu.

Y aşanmışlarını heybelemiş,
I lık ılık esen seher yeliyle postalamıştı,
L âik oldukları geçmiş yıllara.
D ünyası tertemiz, dosdoğru, dupduru,
I lıman limanlarına doğru yelken açmış,
R azı olmamış kadere, ben yazacağım demiş,
I rgatlığına soyunmuş mutluluğunun,
M esut bahtiyar olmaya adamış yarınlarını.




10.06.2009.Sarıyer.