Karadağlara Düşen Akdor(a)ular

Birçok badirelere paydaş bir şehir emaresi
Ve
asi bir çocuk gibi
Hırçın sayhalar atan IHLARA VADİSİ...



KARADAĞlara AK DORU(A)lar konduran
Beyazlara sebep bir karakız
Esmer tenine tezat
Bembeyaz gamzeleriyle
Eskimiş bir kavmin son neferi
ÖZLEM türkülerine
Bazen hüzün
Bazen sevinç katan
Esasında özlemin ta kendisi
AKDORUnun KAVİNi...


Duvarları kanatırca vuruyordu camlara
Gözlerinden arta kalanlar ...
Özlem uçuşuyordu aklında
Sonunu getiremediği kelimeler!



İç sesinin hazin söylemlerine eşlikle
Bir türlü söküp atamadığı
Bir yanı gerçek bir yanı
Yağa bala batırılmış tuzlanmış yalanlar...


Bekle beni çabucak dönerim!
SEKİZ ay dediğin nedir ki?
Bekle...
Elindeki örgü bitmeden belki...
Bekle KAVİN !



Geçmiyor bu lanet şehirde akşamlar,
Yağmurları ,suları bile başka
Bir yokluk ki aylarca
Bir kalabalık ki milyonlarca!

Değişmiş buralarda insanlığın kavmi!
İskânsız kalabalıklar yürüyor kaldırımlarda!
Kelebekler yok burada
Konacak dalları kuşların
Özlemler dinmiyor buralarda
Hayallere ifrit düşüren şehir
Çocuksu düşler üşüyor buralarda
Duy kavin duy!



/Kabzasına iz koyulmuş bıçak
Çocuksu düşlere batan hissizlik
İtiraf etmek bir nevi hatayı deşifredir
Ve alt dudağı kanayan çocuksu kırıklar
Geleceğe atılmış bir çiziktir/




Ne diye düşmedin önüme!
Neden bıraktın KAVİN!
LEYLAK kokulum gülbebeğim...
Evet hataydı..
Ama
Bizim içindi
Senin...



Az daha sabır bitecek bu özlem
Artık camlara vurmayacak gözlerimiz
Evet; bilirim;
Özlemler gecelik giyse de uyumaz biriciğim!
Ama
Çekilirse bu illet şehir sadece senin gözlerinle çekilir!

Ve unutma;
?'insan çok inandığı şeyler adına hata yapabilir''



Ve sakın alma gözlerini benden!
işte o zaman ölebilirim!...