Karalama 11

gece çöküyor kente
insanı çok
insanlığı yok olmuş
kentler çöküyor gözlerine

aralasak geceyi
aşkın makamından bir söz getirsen
kapı kapı çalsa
dolansa kenti
insanlığın yürek ezgisi

bilirim aralanmaz gece
kentler düşmüş
karanlık kuyu diplerine
bilirim ne çok ses
ne çok sessizlik
çekilmekte geceleri
hüzün kiplerine

beraber yitirdik
dört odacıklı kalbimize sığmayan
insanlığımızı
biz yitirdikçe
odalar çoğaldı evlerde
dört duvarın ardı da dört duvar
söyle sığar mı düştüğümüz kalıplara
dünden kalan umutlar

aralasak geceyi
şafakta
ve gün batımında
kızıl bir gül açılsa yanağında
yüzün
yer yüzüne ayna

gece çöktü kente
çöktü gözlerin
kent gecelerinde