Karamsar İklimin Hüzünlü Yolcuları

şu körolası dağlar
bana mezar olmadan
Engizek dağın esen tipi
donduran kayaların uytusu
yaralı Ceylanı uyandırmadı

kasırgalar
dünden kalan yürek sesiyle
ahını almaya ne gezersin
engin sulara akan seliyle
dökmeye takatın yettiğince
nehirlerden ak denizlere

men şiirim
ben gerçeğim
şiirin ötesindeyim
bakın ...
gök uzak yer yakınken
umuda hep neden uzağa...
yere değil.....
umut var / gök
son durak toprak / yer

toprak doyurur / insanı
neden sömürü ...
kan emicilerin saltanatı yıkmaya
değer o zaman ölmeye / dirence
varsın yaşayanlar uğruna ..
''yaşamak direnmektir''

hayat umut
umudun filizleri düşmediler mi
can toprağa...
her vakit yürekte
yaşamaya inat...!

büyülü bir ağacın tepesinde
kuruyan dalın ezikliği çok zor
ardın da
yeşeren filizlerin yüreğini dağlar

biz ki
bahar tadında şelalenin uçan kuşu
olmayan yeminlerde bulunsak
dünyamiz neyler
akan sevda pınarında

sevdanın yaşamışlığı
görülenin artısı eksisi hesabın
öznesi yok
ama yaşama dirençliği /
gerçeği dayatan serivenin cazebesi
!! her şey aşkla başlamaz mı''

karamsar iklin hüzün yolcuları
patika yolları aşarken zirvede
gün sabahı ışınları yayılır yüreğine
emin adımların iz düşümü....
yorgun sulardan aktı
dertli çalan sazın telinden

ulaşılması imkansız okyanusun
görkemli adaların keşfine
alabora yürekli kaptan
aşkı sevdanın gerçeği bu

ve sevdanın gözleri vardı
benim bahtı karalı ceylan
her vakit yarası kadar
donuk yüreğim çağlardı

20/01/11 - Karataş

**aslanı kediye boğduran / dünya ....**