Karanfil

Ruhum sığmıyor bedenime,
Anladım ki seni seviyorum...
Narin bir karanfil büyüttüm,
Ve bakarken çürüttüm.
Bir demet şiir var elimde,
Bir damla gözyaşı...
İçimde kopan fırtınlar,
İçimde deli okyanuslar,
Depremler, felaketler, kıyametler...
Binbir belalar.
Ruhum sığmıyor bedenime,
Anladım ki seni seviyorum...

Davam gibi seni sevdim.
Geceleri bölüştüğüm arkadaşlar kadar.
Şafak sökerken gözlerinde,
Vatanımın bir köşesinde,
Ayak bastığım toprak kadar.
Hudut boylarında elimde boğduğum,
Namusum silah kadar.
Ve sen boğuştuğum eşkiya,
Baş eğmedim! Teslim olmadım!
Sen karanfilken topraktan yolmadım.
Ruhum sığmıyor bedenime,
Anladım ki seni seviyorum...

Çıktım yurdumun dağlarına,
Irmaklarında boğuldum.
Çığlıklar duydum,
Çığlıklar attım.
Bir kurt gibi haykırdım,
Bozkurt gibi yanlızım.
Sen ise çölde karanfil...
Sen vefasız, sen isyankar, sen deli sevdam...
Sen, sen, sen...
Şimdi sensizim,
Kalbimde izin,
Ve duvardaki resmin...
Ruhum sığmıyor bedenime,
Anladım ki seni seviyorum...

Sema üzeri bir ışık vurur,
Güneşte seni bulurum.
Karanlığa ışık vurur,
Hilalde seni bulurum.
İşte o karanfil çehren...
Özlemim karanfile,
Karanfil düşlerimde,
Karanfil gözlerimde...
Sen ebedi kavgam,
Ben ise ruhsuz adam.
Ruhum sığmıyor bedenime,
Anladım ki seni seviyorum...