Karanfil Tokalı

karıştım sesinin kalabalığına
yokuş yukarı ikindilerde
bütün yönlerin hazin ve
açık vişne çürüğü sonuyum ben
sesinin kalabalığında ağır düşünceli
bir ara sokak mutluluğu

gözden çıkarmayı bilmiyorum
öğle sonlarını
senin henüz yeni gitmişliğini bile
bulutlar çelemez aklımı
tek yağmurum
uzak açık siyah görünümlü
ağaçlara terk etmen
elmacıklarına sırnaşık yüreğimi
ve nerdeysem
orda sensiz bir yaz evidir acı
anla kahrını güleç palmiyelerin
gözlerimin sen harici
bütün hayata yakın yalanlarının

gırtlağımı yırtıyorum
sesinin kalabalığında
ara müziğin olsun okşamanı istiyorum
benliğimi
evrensel bir tutkuyla
sokağımdaki çocuk neşesini paylaşarak
hüzün saatlerimle

hatta çocuğum ol
saçları karanfil tokalı
ölüyorum demek az buna sevgilim
her an yenilenen bir ölüm uzaklığın