Karanlığa Kaldım

Yağmur şiddetini arttırıyordu penceremin en izbe köşesinde

Gözlerimin harelerinden kanlar akarken elimdeki mürekkeple

Karışıyordu heyecanım kağıttan evlere

Umudumu astığım mandalların ayrıldığı günden beri

Ben de ayrıldım düşlerimden

Artık çok sevdiğimi söylemiyorum mesela

Nefes almak cennet bahçesinde gibi değil

Ruhumun uğultusu kulaklarımda

Dimdik ayaktaydınız ey günlerim

Şimdi karanlığa eğil!

Şiirimin noktası çok uzaklarda kaldı

Çünkü yaşlarım yıllardır kurumadı

Bir küçük gölgede boğdum güneşi

Ömrümden sanki bin devasa yıl eksildi

Hatıralarım boynunu büktü

Ve fırtınalar hep ruhuma esti

Yerden yere vurdum yüreğimi

Şimdi istesem de çıkamam bu koca çukurdan

Ellerimi birbirine kavuşturmamışken onca zamandır

Beni kurtarmasını bekleyemem tanrıdan

Öcümü alsın diye karanlık

Bir ah bırakacağım dünyaya

Bir hüznüm var bunca yıllık

Ne zaman ışığa hasret kaldıysam

Hep kavuştum yalnızlığa