Karanlığa Karşı Kent Kadınları

Kadınlar yaşar bu kentin is kokulu göz bebeklerinde,
Vakitsiz doğumları muhtemel öksüz dizelere gebe.

Zifiri Olimpos sarmaşıkları ile sımsıkı bağlı elleri,ayakları,
Kurşuni Filistin ağıtlarıyla makyajlı düş bozumu şafakların,
Dökülür rimelleri gövdesiz bir yolcunun ardından kalma yaşlarla.

Kadınlar birleşir o sıra,analıkları,dostlukları,sevdalıklarıyla,
İnsanın çiğnenip çiğnenip tükürüldüğü bu kentte,karanlıklara karşı.

Öncesi...

Bir kadın;

Ayın on dördünden bulaşan çamur izini taşır ak gerdanında,
Derinliği fersah fersah olan yara misali,
İmbat esintisi söylevli günahların çepeçevre sardığı,
Kelepir temaslara şahit sağ gamzesinin altında,
Onaylı kimliği ile ikamet eden Kız Kulesi'nden utanmaz,

Kendi payına alır,
Cadı kehanetinden peydahlanan yılanı,
Kral Hares'in o muğlak hatıratını,
Omuzlarına Atlas'ın taşıyamadığı kadar yük bineceğini bile bile.

Bir kadın;

Göğün en giz yerinden saçlarına dökülen yıldız kırıkları gülümser,
Ayak uçlarında yaşadığı;
Bin zemherinin İskandinav havasına rağmen,
Bedenini örten beyaz döpiyese musiki edayla bakarak,
Kendi dışında,
Hiçliğinin dışında olan diğer tepeleri düşünür,

Ruhu servi uğultuları ile boğuştuğunda,
Çatlak bir aynanın orta yerine,
Yarasaların diş izlerinin bulunduğu yere döner,
Üç kişi görür tekinsiz hallerinde,
Önde ikisi-Dilaşub ve Mahpeyker,
Yavaş yavaş silinen kendisi arkalarında.

Bir kadın;

Taşır naif ellerinin yarınsız düşüncelerinde kalbini delen,
Büyük yalnızlık ağrısını,
Önüne serili güvercin koşuşturmaları,
Kepenklerin demir yüklü naraları,
İhtilal günlerinden kalma kana susamış giyotinin,
Son kurbanı umut penceresinin,
Kuma değen yakarışları sekteye uğratır,

Pencere ile beraber bir devin fıtıklı boynundan,
Arzın merkezine uçurtmasız düşer(uçurtmayı vurduklarından),
Toprak altında bulunan ölü canlara dikkat etmez medet umar,
Kanatlarından Hezarfen'in.

Bir kadın;

Kırmızı tramvayın ve ardına takılan cebi dikili boyacı çocuğun,
Kapattığı yamalar belirir yüzünün sırat köprüsünde,
(Çocuğun artık fuları yoktur,
Mızıka çalacak gücüde kalmamıştır)

Sarmal trabzansız merdivenlerden yukarı aşağı sövüp,
Yardım çığlıklarını dişlerinden mors alfabesiyle yollarken,
Üste kaçak kat çıkılan,
Ha tutuştu ha tutuşacak ahşap teninin anılarında,
Boyası dökülen büyük kilisenin umarsızlığını yaşar,
Kalabalıkların arasında temeli çatlak duvarlara çarpa çarpa.

Bir kadın;

Mürekkep balıklarının zimmetine geçirdiği saçlarından,
Toplu iğne ucunda dans eden kadar melek geçirir
İlmik ilmik,
Nasırlı inatlarıyla balıkçılar ağlarına takmaya çalıştıkça,
Gaipten gelen sessizliği,
Siyah kayalara mendireklere sarılır,

Ölmeye hani öyle yaşamak misali ölmeye inanırsa
Mezarına doğru yol alır nefessiz kalmak için,
Bayram Paşa'dan alacaklı Nef'i nin.

...
Bir kadın,
Bir kadın daha,
Nihayete dek
...

Sonrası...

Bütün kadınlar yek olup yürürler karanlığa karşı,
Ustura eden ruhlarından güç alıp gecenin bileklerinde şaha kalkarlar,
Ve derin kesiklerden sızar,
Fısıltıyla anlatıla gelen kent masalları.

Gölgeler,
Siyahlar,

Başka renk alır,bambaşka...

Son;

Ulan İstanbul sol yanımın mahpus ağrısı,
Her şeye rağmen sen ve o aydınlık kadınların olmasaydı,
Birde Dali'nin bıyıkları;
Ulan söyle nasıl boyardık biz musalla mavisine,
Ortaçağ karanlıklarını.