Karanlığa Mısralar

Bir kuş fısıltısının ardından
Bakakaldım gecenin böyle heybetli gürleyişine
Elimde sonbahardan kalma bir yaprak
Attığım adımların izi karda kalmıyor
Yeni günlerimi eskisi kapatmıyor
Eskiyi kapatacak güçte bir yeni yok

Alıştığım şarkılar şimdi bir ip kadar ince
Ve hiç alışmadığım kadar tırmalıyor ruhumu
Uyanıyorum ve yıldızların gölgesi çatıların üstünde
Bir ah diyor ki bulutlar dayanılmaz
Can veriyor yağmur olup düşünce

Ben şimdi mısralar yazarım da hava kararır
Sonra sokaktan üç çocuk geçer eve geç kalmış
Babaların elindeki ekmek bayatlarsa zaman durur
Yanında babası olmayan çocuklara hep karanlık vurur

Öyleyse şiir yazsın yaşamayı bilmeyenler
Belki bir mürekkep nefesiyle can bulur ruhlar
Bir göğe sığmaz ki sancılar
Hüzün kaplamışsa denizleri
Balıkların ne suçu var

Anlaşılan bugün de çıkmayacak dolunay
Zaten yüreği yananlar ışıksızlığa alışkın
Yakanlarda bir telaş
Esamesi okunmuyor tebessümün
Soluyor yapraklar yavaş yavaş

Yalnızlık zor iş
Yaşamaktan ziyade solumak amaçsızca
Ve atlamak denize yüzme bilmeden
Elinden tutan bir can simidi varmışcasına...