Karanlığı Uyutuyorum Koynumda

karanlığı uyutuyorum koynumda
sarıldıkça çıkıyor yerlerinden birer birer anılar
canlanıyor yaşanılmışlıklar
uzadıkça uzuyor yollar
yorulmalarım demleniyor içimin duraklarında
kırıldıkça her can parçasında
adım hüzün olur ,adım yalnızlık
tüm kapılar kapanır ardı sıra
boğazıma düğüm olur
susuşların
anlatamadığım cümlelerin sonu gelir
gemiye batmış deniz gibi
tüm anlamların monotonluğunda..
ilhamlar ararım kendime
bulunmuşluğun kekremsi heyecanı ile
yenilirim yine de her şeye...
eskisi gibi olur
hiçbir şeyi alamam geriye
kalır da kalırım dibe
kovandaki arayışlar kadar korkulu ve çetin olur hikayem sonra
gözlerimde varmazlığın acı gülüşü
tualine renk olur elbet bir sanatkarın
unutulur o zaman sözlerimin rengi
hiçbir eşgale uğramayan bir adam kalırım
gecelere böldüğüm tüm hayatın aykırı bir anlamı olur
ilk hecemden tanıdık bir yüz çıka gelir
herkes hatırlar "bir varmış bir yokmuşun"
hayatın koca bir yokuş olduğunu
yok oluş olduğunu..