Karanlığın Ötesine Geçerken

Bir şiir tadında bıraktım her şeyi

Yaprakları...

Akşamları...

Yangınlar kadar yalanı...

Sokaklardan çaldığım mutluluğu...

Her şeyi...

Bir şiir tadında bıraktım

Karanlığın ötesine geçerken

Bazen yanlış değildir yanlış bildiklerim

Bazen en ince yerinden tutunurdum hayata

Oysa her şey bir başlangıç gibiydi

Doğmak da , ölmek de

Hatta yaşamak bile bir başlangıçtı

Mesele ben ya da siz değilmiş

Meğer her şey sonu görebilmekmiş

Karanlığın ötesine geçerken

Aydınlığa küsmek gibiydi

Tüm anıları bahar yollarında unutmak

Acı...

Acı bir sancı gibiydi

Göz yaşlarımı yanaklardan saklamak

Şimdi rüzgar benden uzaklarda

Yıllar su gibi ömür çalmak da

Oysa daha sönmemişti mumlar

Karanlığın ötesine geçerken

Cephe aldığım tüm duygular

Çığ gibi düşmekteydi sayfalarıma

Öyle ki kaybettiklerim

Karanlıktan daha mat

Sancılardan daha acı

Oysa her yaramın ardından kabuk bağlardı yüreğim

Karanlığın ötesine geçerken

Belki durmak neydi bilmeliydi hayallerim

Belki sevgiden başkası neydi bilmemeliydi duygularım

Belki...

Belki de dalgalar bozmadan

Silmeliydim kumsallara çizdiğim bulutsuz günleri

Oysa sokakları sisler kaplamıştı

Karanlığın ötesine geçerken

Elveda...

Elveda dostlarım

Değmesin yaprakların tenine solgun sarılar

Dökmesin yaşlarını yorgun bulutlar

Elveda...

Asiliğine bakmayın siz rüzgarın

Duvarlara sorarsınız gölgeden sakladıklarımı

Oysa aydınlık bir güneş gibiydi tepemde

Karanlığın ötesine geçerken