Karanlık

karanlıkta her insan biraz zencidir unutma
aydınlıga cıkınca unutur önceki rengini
piskolojik savaştır kendine verdigi saygı
aklını zehirler her damlada yanlızlıktan sonra
umutmu bendeki yerin ,asla bilmedigim zihnin mi
aramızdaki fark bir kapı kadar aralık kalmış
elinden tutma hevesim hep yarından sonraymış
karanlıkta her insan biraz zencidir aklına her takıldıgında
üzülmek dogamızda var acıyla kavrulmuş benligimiz
yarınlar hep hesaplı uzun sayfa arasında kalmış
silindir kapagında ezilmiş kişiligim yazık ne kadar acıklı
hayatta zor olanı başarmak kadar kolay bişey yok
istemek mi kimi görsen gözü yaşlı kadın fikrine inanmış
karanlıkta her insan biraz zencidir cıkışı bulmadıktan sonra
hapis kalmış duvarlar üstünde imzam var
hangi yönü saysam bitmezler gece gündüz tek adım
akıl olmazların üstünde kalır her yakomoz vurdugunda pencereden
boynuna takılan ip kadar sadıktır , saglamdır kendine olan inancın
karanlıkta her insan biraz zencidir her bakışmadan sonra
iki çift göz kovalar ucu acık aklın karmakarışık
kime gitsen sözüm ona dinlemekten kaçarsın
kulakların zil calar kör bir göz edası vurur suratına
sen kimsede kalamassın tabiatın yasak koymuş ruhuna
gitme gayende ne yazık ki böye hayat mı ölüm mü
yaşamayı düşünürken ölmek gecer aklından
karanlıkta her insan biraz zencidir öldükten sonra