Karanlik

Karanlıklar yine çöktü içime
Çok acımasız hem de zalimce
Akıtıyor zifrini aciz yüreğime
Vicdan yoktur ben de dercesine

Kaplıyor bedenimi hınç ile
Sarıyor içimi tüm benliğiyle
Nefesimi kesiyor sessizliğiyle
Mutlu olacakmış gibi ölmem ile

Kayboldum karanlıklar içinde
Gözüm görmüyor elim dizimde
Arıyorum mazimi sessiz gecede
Karanlığı hissettim ta yüreğim de

Düştüm, kör kuyuların dibindeyim
Uçamıyorum kanadı kırık kuş gibiyim
İmdadım duyulmaz ki, sessizdeyim
Sonu gelmez karanlıklar içindeyim

Kaybolan yalnız ben değilim ki
Amansızca suçlamak neyin nesi
Aydınlıklar bana düşman sanki
Yalnızlığı anlıma ben yazmadım ki

Karanlık sarmış dört bir yanımı
Duyan yok karanlık ta feryadımı
Paylaşan yok benim yalnızlığımı
Özlüyorum güneşimi ve Ay'ımı.