Karanlık

Kent asılı ağaç
Ucunda dalgalanan nehirler yüzüme gölgelenen
Düşe yol açan binlerce el
İncecik çizgide ölüme karşı ve
göğsümde kuşların sarı kanatları





Bir rüzgarın uykusuyla bakıyorum pencereden
Odamın ıssızlığına dağılan bahçelerde benden iyi gülen bir çocuk
Öyle öpülesi
Öyle renklere susamış



Takvimden düşen gün
Bulut dikse de sözlerimin kadifeden g/ecesine
Biliyorum
Gözucuma kıvrılan uçurtmalar mavi bir yer arıyor kendine
Küçücük parçaların bir dala tutunmasında bahardır yaşamak
Belki susmanın ikinci çığlığında odalar



Oysa hep
Küçük küçük ağaçlar
Yeni bahçeler çiziyorum yalnızlığın hüzün ötesine
Dağılmış saçlarımda yollar ve hayaller
Bi beni görseydiniz
Yan yana yürüyecektik

Lakin vakit
Mum ışığında sallanan karanlık

....