Karanlık

Uykusuzluğun bıçak ağzı
Kertik açıyor boynunda gecenin
İllegal akşamlar giyinmişim
Dokuz doğurur şafak
Gezici bir korodur yıldızlar
Mozart’ın kıskandığı
Ah hayat ne kısa!
Şarkı söylüyor hayat,zindan taş duvarlarının altında
Sesler dağılıyor ruhuma



Kesiyorum geceyi uzaktan
Dinç ve gürbüz bir sesle fısıldıyorum
Ah dünya ne kötü!
Gözlerim sağır ve dilsiz
Kocaman üzgün gözlerim
Korkuyla bakarlar
Çığlık çığlığa:
Ah dünya ne küçük!
Acılarım için bile yer yok



Gece çökünce susar kelimeler
Dağılır düşünceler ve tüm arzular
Işığı emmek ister ruhum
Annemin göğsü ap ak
Sev beni ey Gece!
Arzusu gövdesinde kalmış ölüler adına
Elveda demeden giden babam adına
Sar beni ey karanlık!
Işığa hasret günlerim adına
Kendisinden başka doğrusu olmayan yalnızlığım adına

Ey karanlık söyle!
Kim yansıyor bana sen değilsen
Ey karanlık öğret bana yaşamı,
sözcük sözcük
Ey karanlık,belleğimden parmak uçlarıma tüm yollar sana gider
Yitirip bulmak yaşamı ,bulmak yeniden seni ey gece
Mahpuslar sürgünler bilirim
Tütünlü perdeler bilirim
Mevsimsiz yaralar bilirim
Ben bizi iyi bilirim
Bildiğim yerden sor bana ey karanlık!