Karanlık Şehir

bedenim temiz kalbimden aldığı yansıma ile
uzak mı hayaller sence uzattığım ellerimde
dalımdan düşen son yaprağım sonbahara karıştı işte
dur diyemedim ben sana engel olamadım gidişine
geleceğe dönük ilk ve son hayalim bir yağmur damlası gibi karıştı denizlere
yüzüyorum mutluluğu ardından arıyorum fakat boğuluyorum seninle
gözlerimden akan yaşlardan istiyorum ihtiyacım var beni sana götürmelerine
ulaşamıyorum hedefime dayanamıyorum, tutunamıyorum ya ellerine
dilim tutuluyor o an sözcükler kilitleniyor,rüzgar okşayarak geçiyor tenine
içim acıyor sensizliğin verdiği yalnızlığın çaresizce çektirdiği acı ile
yüzüm gülmek istiyor sen yanımda olduğun sürece
fakat yokluğun çıkmıyor aklımdan eksik olmuyor üzüntü yüzümde
gözlerim anlatıyor herşeyi dışa vuramayan sözcükler yerine
dudaklarımdan çıkıyor son sözlerim haykırıyorlar sana dön diye
beni bırakma buralarda sensiz ve karanlık dört duvarlı yerlere
ellerim gitmiyor lambaları yakmaya başarısızlıkla sonuçlanıyor karanlık şehirde
ışığım olmaya gel desem ne dersin seninle mutlu bu yüreğime...