Karanlık Sızılı Muhit

-ustura kesiği üryan yarınlar-

(insan hep uzak olanı sever ya, bak ne çok uzağındayım şimdi
kayıp bir kıtayım, yer yer bozkırlarımın ölüme terk edildiği
bilmiyorum
günlerden, aylardan, yorgun anlardan hangisindeyim
erken olabilir, bir kelebeğin vasiyetini dahi yazamadığı
ömrü kadar
yahut geçtir ne bileyim ben, bir deniz kaplumbağasının
ebediyete kavuşmasına az bir zaman kalmışçasına
uzun uzadıya anlatmak isterdim aslında
nasıl ışıksız bir ateş böceğine döndüğümü ve
beni avlamaya çalışan karanlığın gözlerime doluşunu
anlatmak isterdim evet ya
çakıl taşlarını çiğnerken
dilimin nasıl sana kesildiğini
artık tüm harflerin bıçkınca senin adına yol kestiğini
ama mecalim yok, ay ışığının bacakları tutmuyor artık)

saçlarım mı bu benim
böyle isli, böyle kül kül
dokunsan dağılacak
çimen kokusuna meftun
mimozalara hasret
saçlarım mı bu benim
geçmişinde
ak bakışların arasına doladığın

ya gölgem
kendi başına ne işlere kalkışan
gölgem mi bu
ürkütücü
salt ışığın boğulduğu
karanlıkta havaya çizilen

(bak şiir
şu köşede güneşi içmiştim iri ağzından
ilk kez

güneş yalın, tekil
onun ağzına yakışırdı en fazla

bak, bak işte
şurada sımsıcak ayazlara tutunurduk
düşmemek için hayatın tam ortasından
son bir can havliyle

amma değişmiş/iz...

bilmesem tanımazdım)

garip
hiçbir sokak lambası kalmamış köşe bucak
garip ki
tek bir ev ışığı yok, meydanı dolduran

heyhat
kör
zifir
koyu laci karanlık

(senden sonra kaç defa salıncaktan düştüm
annem elinde bir parça gök ile
beklemedi beni kaç defa)

bir sızı, muhitimin sol yanında
karanlık
muhitimin sol yanında
geçmiş, elleri sızılı
böğrümde elleri

-ayrılık tufanı-