Karanlık Ve Ayazın Kardeşliği

Gece selamını bırakmış kapımın eşiğine...

Yıldızını yutan gökyüzü, yakamoza hasret deniz...
Birer birer toplanmışlar şehrin kasvetinde.
Haliç öksüz...
Galata'da korkunç bir fahişe çığlığı.
Geceyi katleden efkar, kulaklarımda çınlayan rüzgar.
Karanlığın ve ayazın kardeşliği sonsuzluk kadar.
Gel de dayan sevgili...

Yine saat sabahın dördü.
Birazdan,
Müezzin çığlığıyla yırtılacak gece.
Gözlerimde kan birikmiş.
Ayalarım yokluğunu dillendiriyor.
Tenim üşürken,
Tebessümün düşüyor aklıma.
Kalbimde Mekke sıcağı yaşıyorum oysa.
Sen, benden habersiz...
Ben, ölümün ensemdeki nefesinden.

Çocukluğum canlanıyor göz kapaklarımda.
Bilyelerim, uçurtmaya kıyamadığım uçurtmalarım.
Kanayan dizlerim.
Dilim sürçüyor adını dudaklarıma sürdüğümde.
Birden yaşlanıyorum.
Sakalıma düşen karlara bakıyor gözlerim.
İklimlerim zamansız.

Bak sabah ezanı başladı saba makamında...
Her adım, say ki sana atılıyor.
Bilincini kaybetmiş şehrin ıslak sokaklarında.
Kimsesiz bir adam ateşe düşürmüş avuçlarını.
Bir çocuk var çöpleri karıştıran.
Gözleri tütün rengi, saçları kirli sarı.
Gel gör ki,
Yine sabaha doğuyor isyanlarım.

Rüzgar, yüzümdeki kimsesizliği kesiyor derinden.
Koşuşan insanlar kuşatıyor şehri.
Bir sabahçı kahvesine düşüyor yolum.
Demli bir çay, tek dal cigara eşliğinde;
Yokluğunu yudumluyor bedenim.
İstanbul'da sonbahar döküyor yapraklarını.
Ellerim üşüyor sevgili...

Ne olur kalbime dokun...