Karanlıkların Kötülüğünde

Gözyaşlarımda düküldü acılar
Zalimce savurdular
Hayatın dibinde sefilleştim belkide
Benim için atan kalp bana düşmanmış
Nefret beslenmiş yalancı sevgide
Sözde benimdi,halbuki hepsi yalanmış
Artık anlamı kalmadı yaşamanın
Bana mutluluk kapılarını teker teker kapatın
Sessizce attığım çığlık beni sağırlaştırdı
Sustum attım içime
Beni yaşamaktan kopardı
Elveda diyorum herşeye
Böyle hayata,böyle nefes almaya...
Sövüyorum herşeye ve de anılarıma...
Yorgunum rabbim hemde çok yorgun,
Bu kalp, bu beden,
Gülün günlerce susuzluğu gibi solgun,
Artık acıya doymuşum,
Gülmekten kopmuşum
Ben nefes aldıkça suçluyum
Karanlıkların kötülüğünde,yavaş yavaş kayboluyorum...