Kararmış sevdam

Gecenin en sessiz yerinde adını fısıldadım , Yıldızlar bile sustu, yalnızlıkla anlaştım.

Bir zamanlar güneşinle yanardım, Simdi kül olmuş bir yürekle dolaşırım.

Rüzgâr bile senden bir iz taşır , Soğuk, sert, unutuş kadar acımasız.

Bir fotograf gibi duruyor anılar , Renkleri solmuş , gülüşün eksik, sesin issiz.

Ne bahar yeşerir artık içimde, Ne umut doğar bu kara göğsümde.

Sevda dediğin bir ateşti hani, Benimkisi sönmedi - karardı  sadece.

Yine de bil, her karanlıkta sen varsın, Her sükûnetin içinde bir çığlık saklı

Belki unutur zaman, belki ben unuturum, Ama kararmış sevdam, sonsuza dek kalır saklı.