Karası Bol Bir Sevdaydı Bizimkisi

Karası bol bir sevdaydı bizimkisi.
Tutarlı bir cümle kurmuştuk senle.
Yüklemine bakarsan oldukça kararlı.
Hiç bir zaman ihtiyaç duymadık bağlaçlara.
Kurduğumuz zincirleme aşk tamlamaları bile hala dillerde.
Sınırları yoktu sevdamızın, aklımızdan bile geçmedi nokta kullanmak.
Başlarken büyük aşkla başlar, sonunu ise üç noktayla bağlardık hep.
Kimi zaman tatlı parantezler açtık senle,içi nice güzel anılarla dolu olan.
Belkide devrik cümleler kurduğumuz için anlayamadık birbirimizi.
Buna rağmen yılmıyorduk, üst üste gelen üç nokta açıklıyordu herşeyi,
El ele vermiş üç noktayla hallediyorduk bütün problemleri.

Yalancı öznelere yer yoktu ilişkimizde,
Üçüncü tekil şahıs ise hep avucunu yalamakla yetindi.
Öyle bir hale geldik ki,
Artık birinci ve ikinci tekil şahıs yoktu, birinci çoğul şahıs vardı.
Kökü aşk olan ilişkimize ihanet etmedim,
Harfleri kötüye kullanmadım asla ,
Aşk sözcüğümün tuğlalarıydı çünkü onlar.
Sevdamız atasöleri kadar doğru, veciz sözler kadar güzeldi.
Ünlemin varlığı bile yetiyordu heyecanlanmamıza, duygulanmamıza ve hatta ağlamamıza.
Uzun cümlelerden kurulu aşkımızda ne zaman yorgun düşsek, nefes aldık virgüllerde.
Daha neler neler...

Önsözünden belliydi bu aşkın büyüklüğü.
Sonu gelmeyen bir aşk romanı bu.
Sahi ne renkti bu kitabın kapağı, hatırlayanınız var mı?
Neyse boşverin, nasıl olsa kapanmayacak bu kitap,
Rengin ne önemi var...