Kardelen

sonbahar
hüzün.
senin
elin,
yüzün,
gözün...

vakit dar
nefes
tükenir
sevgilim
bu yüzden
soluksuz sevebilirim
bir gece boyu
seni ancak
ve
yüreğime sığmayan
gülüşlerini ise
azık edebilirim
yakamoz yolculuğunda
heybemde.
yolum uzun
sevgilim
eğer anlam yüklerse
kışa yürüyen mevsimlere
gülüşlerin
..belki o zaman
çıkabilirim
kömür karası gözlerinden
kardelen bahçesi
bahara..

emanet kalır
hasret
ellerimde
ıslak dallara
dolandığında kokun
tabiat
sonbahar,
senin ellerin üşür
benim yüreğim
tükenmez
kelimelere
sarılırım
gözlerim korkar
sensizlikten
ölüme bağırırım.

anlatamam
seni sevebilmeyi
sanki
hız levhalarıyla doluyken
bu şehir
ölümüne sevmek
nasıl mümkün sevgilim..