Kardelen Ve Hercai

Bir senaryo yazdım ikimiz için,
Sende bende bir çiçeğiz bu dünyada,
Her bahar açacağız, her güneşe gülümseyeceğiz.

Aşkımız dağlara, bağlara, çöllere ve göllere yazılacak.
Renklerimiz gökkuşağını bile geride bırakacaktı,
Sevgimiz tüm evrene dağılacaktı.
Sözlerimiz, aşk şarkılarına ilham olacaktı.

Her bahar ve yaz bizim sevincimiz,
Her güz ve kış bizim hüsranlı hasretimiz,
Gel aşkım tabiata meydan okuyalım,

Bütün mevsimler bizim olsun,
Güz bizim, kış bizim olsun
Sevgimizle rüzgarları durduralım, aşkımızla karları eritelim.
Sevdamızla tabiatı fethedelim ikimiz.

Söz vermiştin bana, söz vermiştin aşkımızın gücüne,
Bu güz de ve kışta açacaktın rüzgarı durdurarak, karları eriterek
Aşkımızın büyüklüğünü gösterecektik, tüm devr-i aleme.

Güz geldi geçti, kış geldi geçti,
Ancak sen yoktun be aşkım,
Bir başıma bıraktın beni bu suskun, soğuk tabiatta,

Yalanmış meğerse tüm sözlerin,
Yalanmış meğerse sevgin ve sevdan.
Cesaretin esiri oldum ben, sen ise korkaklığın kölesi,
Bir başıma bakıyorum artık parıldayan güneşe.

Buradakiler bana cesur çiçek diyorlar,
Adımı da ?'Kardelen'' diye anıyorlar,
Herkese, benden cesuru olmazmış diyorlar,

Ama kimse bilmiyor ki benim yalnızlığımı, çektiğim acıyı
Kimse bilmiyor ki her güz sabahında ağladığımı
Her kış gecesinde hasret çığlıkları attığımı
Kimse ne ağladığımı görebiliyor, ne de işitebiliyorlar.

Bana ?'Kardelen'' deyip, cesur ilan ettiler dünyaya
Ama aşkım ben ise yalnızlığımla esir düştüm tabiata
Ve sesleniyorum sana; ben bu tabiatın kardeleni, sen ise benim ?'Hercaim''sin...